Katherine Webb, Dziedzictwo

 Światowy bestseller wydany w 24 krajach – czytam na okładce i zastanawiam się, kto ocenia, że jakaś powieść jest bestsellerem, a inna już nie. Czytałam wiele o niebo lepszych książek, choć nie mogę powiedzieć, że ta była beznadziejna. Bo nie była… ale żeby od razu bestseller?

Opis z okładki prezentuje nam treść następująco:

Trwa surowa zima. Po śmierci babki Erica Calcott i jej siostra Beth wracają do Storton Manor, imponującej rezydencji w południowej Anglii, gdzie jako dziewczynki spędzały wakacje. Przeglądając rzeczy babki, Erica wraca wspomnieniami do dzieciństwa… 

Rozmyśla o Henrym, kuzynie, którego tajemnicze zniknięcie ze Storton Manor odcisnęło piętno na całej rodzinie. Erica postanawia rozwikłać zagadkę; pragnie pozbyć się duchów przeszłości i sprawić, by Beth mogła w końcu zaznać spokoju. Gdy Erica zagłębia się w dzieje swojej rodziny, odkrywa sekret, który wiedzie ją do Ameryki przełomu wieków, pewnej pięknej dziedziczki i przeklętej, jałowej ziemi.

Kiedy przyszłość i teraźniejszość zaczynają się zbiegać, Erica i Beth muszą stawić czoła dwóm straszliwym zdradom i dziedzictwu, jakie po sobie pozostawiły.

Czyli tak: mamy dwie siostry, które przyjechały zrobić porządek po śmierci babci w wielkim domostwie, zwanym Storton Manor. Otrzymają go w spadku, ale pod pewnym warunkiem: mają w nim zamieszkać. Zastanawiając się nad tym, próbują uporządkować rzeczy babki. Erica szperając/sprzątając/buszując po rezydencji natyka się na pewne ślady z przeszłości i zaczyna się dochodzenie. Ale nie mamy tu śledztwa rodem z kryminałów. To raczej ciepła opowieść o powrocie do przeszłości. Dlatego tak bardzo przemówiły do mnie poniższe słowa:

Niektóre rzeczy giną bezpowrotnie w odmętach przeszłości – pewnie właśnie dlatego przeszłość jest taka tajemnicza i tak bardzo nas fascynuje. Dziś niewiele rzeczy ginie bezpowrotnie – zbyt wiele się rejestruje, notuje, przechowuje w plikach na różnych komputerach. W dzisiejszych czasach trudno się czymś fascynować. Trudno utrzymać coś w sekrecie, ale to wciąż możliwe.

Powieść podzielono na przeplatające się co kilka rozdziałów dzieje dwóch kobiet: Eriki żyjącej współcześnie oraz Caroline, jej prababki, żyjącej na początku XX wieku. To właśnie Caroline przez większość lektury intrygowała mnie i fascynowała. Co takiego zrobiła, że miało to wpływ na życie jej potomkiń..? Cała historia jest trochę nieprawdopodobna i nieco pogmatwana, ale dochodzenie do sedna sprawiało mi przyjemność. Co ciekawe, każda kolejna tajemnica pociąga za sobą następne, przez co ani się obejrzałam, a już byłam na ostatniej stronie.

To opowieść o tajemnicach, sile siostrzanej miłości, ale także samotności czy zawiedzionych nadziejach. Czyta się lekko i przyjemnie, ale mimo wspomnianych wyżej wartości nie nazwałabym jej inaczej jak „dobrym babskim czytadłem” (co nie do końca powinno mieć pejoratywny wydźwięk, gdyż ja sama często wybieram takie książki jako przerywniki po „cięższych” lekturach). Możliwe, że sięgnę jeszcze po książki tej autorki. Czas pokaże...

Wynotowałam sobie również cytaty godne zapamietania:

Potrzeba trochę czasu, żeby zobaczyć kogoś w nowym świetle, kiedy przez tyle lat patrzyło się na niego w określony sposób albo wcale się go nie widziało.

***

 Odzwyczaiłam się od wiejskiego życia (…) A jednak, gdyby ktoś mnie zapytał, powiedziałabym, że to właśnie tu dorastałam. Te letnie wakacje, tak długie i wyraźne w mojej pamięci, są niczym wyspy na morzu szkolnych dni i deszczowych weekendów, zbyt mglistych i podobnych do siebie, by o nich pamiętać. – prawie jakbym czytała o sobie i swoim dzieciństwie :-)

Ps. Muszę na koniec dodać swoje trzy grosze: mam wrażenie, że sagi rodzinne pisane w XIX i na początku XX wieku były jednak dużo bogatsze w treści…