Vanessa Diffenbaugh, Sekretny język kwiatów

Autorka stworzyła wspaniałą, poruszającą opowieść o sile, którą możemy czerpać z tego, co kochamy robić. Zachęca nas również do tego, by czasem przystanąć i zacząć odkrywać nieznane znaczenia czy sensy. Skłania do rozważań na temat symbolów, które nas otaczają. 

Główna bohaterka, Victoria, spędziła dzieciństwo, a przynajmniej jego większą część, w domach dziecka oraz w rodzinach zastępczych. Była dzieckiem trudnym i krnąbrnym. W rubrykach dokumentów pisano o niej: aspołeczna, bezczelna, porywcza. Jednak Victoria nie jest zła „do szpiku kości”. Uwielbia kwiaty, a szczególnie magię ich symboliki. Język kwiatów poznaje dzięki jednej z jej matek zastępczych – Elisabeth. Kiedy dziewczyna kończy osiemnaście lat, wkracza w dorosłość. Musi zacząć radzić sobie sama. Początki (jak to w życiu) są niezwykle trudne. Śpi jak koczownik, chodzi obdarta i głodna. Los zaczyna się jednak do niej uśmiechać. Ale nie tak od razu, po hollywoodzku, tylko stopniowo. Dostaje pracę w kwiaciarni, w której zaczyna tworzyć bukiety, każdy o specjalnym znaczeniu. Klienci przychodzą opowiedzieć jej dla kogo, z jakiej okazji chcą podarować kwiaty, a ona – kierując się „sekretnym językiem kwiatów” tworzy je dla nich.

Bukiety receptą na rozmaite problemy. Spodobało mi się to z bardzo prostego powodu: uwielbiam kwiaty (szczególnie konwalie – *powrót szczęścia oraz lilie – majestat, a także spotykane u nas tylko w kwiaciarniach (oraz na Maderze) – strelicje królewskie – świetność), uwielbiam je otrzymywać, a w tym, co pisze Vanessa Diffenbaugh nie ma ani krzty takiej magii, jak u pani Rowling. Tu działa inny rodzaj magii – takiej codziennej (nie wiem, jak ubrać w słowa, to co myślę…) – po prostu sam gest wręczania komuś bukietu kwiatów już symbolizuje jakieś ciepłe uczucia. A co dalej ludzie z tym uczynią, to już ich sprawa.

Victoria tworzy bukiety niczym wirtuoz, z tą zasadniczą różnicą, że sama nie bardzo wierzy w dobre uczucia, które kwiaty symbolizują. Doznała w życiu tyle przykrości, że nie potrafi uwierzyć w dobroć, miłość czy bezinteresowność. Poznaje jednak chłopaka, Granta, który tak jak ona, zna język kwiatów. Wtedy w jej sercu zaczynają kiełkować nieznane wcześniej uczucia. Życie Victorii zmienia się diametralnie.

Powieść „Sekretny język kwiatów” emanuje ciepłem, a wątpiącym daje nadzieję. Vanessa Diffenbaugh porusza dość niewdzięczny temat dotyczący domów dziecka i rodzin zastępczych. Opisuje historię bohaterki z dwóch perspektyw czasowych, ale lekkie pióro autorki powoduje, że powieść czyta się dosłownie jednym tchem. Dawno nie miałam w dłoniach tak klimatycznej fabuły.

PS. Najbardziej zaintrygował mnie opis autorki na okładce – znalazłam tam bowiem informację, że Vanessa Diffenbaugh studiowała „pisanie kreatywne”. Trochę jej zazdroszczę – u nas można studiować filologię polską, ale nie umieć pisać dłuższych form wypowiedzi, bo tego w ogóle nie ma w planie studiów. Warto się zastanowić nad sprowadzeniem takiego kierunku do Polski :-)

*kursywą zapisałam znaczenia z zamieszczonego na końcu książki „Słownika kwiatów Victorii” (powstał on w wyniku badań autorki nad tym tematem i lektury rozmaitych, istniejących w rzeczywistości, słowników kwiatów)

Ocena: 4,5/6