William P. Young, Chata

„Chatę” przeczytałam już jakiś czas temu, jednak z różnych powodów za jej opis zabrałam się dopiero dzisiaj. Do lektury skłoniło mnie wiele pozytywnych opinii o tej książce. Zdarzyło mi się również (już po przeczytaniu „Chaty”) usłyszeć na fotelu u fryzjera, jak dwie panie około pięćdziesiątki z przejęciem rozmawiały właśnie o niej. Nie ma to jak marketing szeptany ;-)

Bohaterem powieści jest Mack. Poznajemy go w czasie, kiedy pogrążony jest w Wielkim Smutku. Cztery lata wcześniej jego ukochana córeczka podczas rodzinnych wakacji została porwana. Po pewnym czasie okazuje się, że w opuszczonej chacie na terenie Oregonu znaleziono ślady wskazujące na to, że najpierw została zgwałcona, a następnie zamordowana.

Do pogrążonego w depresji bohatera dociera tajemniczy list (najprawdopodobniej od Boga) z zaproszeniem na weekend – do wspomnianej wyżej chaty. Mack przez dwa dni odbywa coś na kształt sesji terapeutycznej w towarzystwie samego Boga, który – co istotne – pokazuje się w nieco odmiennych postaciach niż znamy Go z Biblii.

William P.Young sięgnął po temat bardzo aktualny. Żyjemy bowiem w czasach, w których niewiele, a jeśli już, to niechętnie, rozmawia się o Bogu. Ucieszyło mnie podejście autora do tej tematyki, odbiegające od sztywnych religijnych twierdzeń. „Chata” jest zbiorem prawd, do których w zasadzie każdy myślący człowiek mógłby dojść sam, jednak nie zawsze ma na to czas i ochotę. Na szczęście prawdy te zostały nam tu podane w bardzo przyswajalny sposób. ”Chata” pomaga spojrzeć na Boga z innej – bardziej ludzkiej - strony.

Książka ta jest swoistym zaproszeniem, a kto je przyjmie, nie pożałuje…

Na koniec garść moich ulubionych cytatów z książki:

*Żyć bez miłości to tak, jakby związać ptakowi skrzydła i pozbawić go możliwości fruwania. Ból też potrafi spętać skrzydła i uniemożliwić latanie - ...- I jeśli będą spętane przez długi czas, zapomnisz, że zostałeś stworzony do latania.

* Nie lekceważ cudu łez. One mogą być uzdrawiającymi wodami i strumieniem radości. Czasami są najlepszymi słowami, jakie potrafi wypowiedzieć serce…

* Każda więź między dwiema osobami jest całkowicie wyjątkowa. Nie można kochać dwóch osób tak samo. To po prostu niemożliwe. Kochasz każdego człowieka inaczej, bo jest jedyny w swoim rodzaju i on w tobie również dostrzega twoją niepowtarzalność. Im lepiej się poznajecie, tym bogatsze stają się barwy waszej relacji.

* Ciemność wyolbrzymia lęki, kłamstwa i żale. Prawda jest taka, że są one bardziej cieniami niż rzeczywistością, więc w mroku wydają się większe. Kiedy do miejsc, gdzie w tobie żyją, dociera światło, zacznasz widzieć je takimi jakie są.

* -Jezu? -Tak, Mackenzie? Jedna rzecz mnie w tobie dziwi. -Naprawdę? Jaka? Chyba spodziewałem się, że będziesz bardziej...hm...pociągający. (...)-Pociągający? Masz na myśli "przystojny"? -Cóż, starałem się uniknąć tego słowa, ale tak, przyznaję, sądziłem, że będziesz ideałem mężczyzny, no wiesz, atletycznym i niezwykle urodziwym. -Ale według jakich kryteriów? Zresztą, kiedy już mnie poznasz nie będzie to miało dla ciebie znaczenia. Byt jest ważniejszy od wyglądu, od tego, co się tylko wydaje. Gdy zaczynasz poznawać osobę, o brzydkiej, czy ładnej twarzy, zależnie od twoich upodobań, powierzchowność traci na znaczeniu.

Genialna, refleksyjna książka nie tylko dla „wątpiących”!

Ps. Tak, wiem… spotkałam się z porównaniami do pisarstwa Coelho, jednak nie zniechęciły mnie one :P

Ps 2. Może warto byłoby zaproponować tę książkę jako lekturę przed bierzmowaniem..?