Theresa Revay, Biała wilczyca

Z reguły po lekturze danej książki (a często już podczas czytania) jestem w stanie powiedzieć, czy mi się podobała czy też nie. A z „Białą wilczycą” mam problem. Było w niej coś tak drażniącego mnie, że z pewną niechęcią, na siłę dobrnęłam do końca. Nie lubię zostawiać niedoczytanych historii. Zanim jednak rozwinę opis swoich mieszanych odczuć, wspomnę o czym w ogóle jest książka autorstwa Theresy Revay.

Poznajemy młodą, piętnastoletnią dziewczynę – Ksenię, którą los ciężko doświadcza. Wojna zabiera jej wszystko, co dla niej ważne. Zabiera jej rodziców. Młoda kobieta zmuszona jest do opuszczenia własnego kraju. Ucieka z Rosji w towarzystwie siostry, małego braciszka oraz niani. Przez długi czas mieszkają w biedzie. Jednak Fortuna kołem się toczy i w końcu los uśmiecha się do Kseni, która zaczyna pracować jako modelka. Poznajemy jej losy na przestrzeni wielu lat. Widzimy, jak boryka się z problemami podczas okresu międzywojennego, a także podczas i po II wojnie światowej. Mamy tu również historię miłosną, nie do końca spełnioną, ale płomienną…

Pomysł na powieść był niezły. Jednak odnoszę wrażenie, że realizacja nie zbliżyła się do „Jeźdźca miedzianego”, do którego „Biała wilczyca” na okładce jest porównywana. „Jeźdźca” czytałam niezwykle dawno, ale pamiętam, że pozostawił po sobie niezapomniane emocje. Tutaj mi tego brakowało. Nie poruszyły mnie dzieje Kseni, może to przez jej szczególny charakter? Naprawdę lubię czytać o silnych kobietach, pokonujących kolejne przeciwności losu, ale coś mi tu zgrzytało, niczym piasek w kubku wody, pitej nad brzegiem morza…:P

Tło opisywanych wydarzeń, tło historyczne, odmalowane zostało pieczołowicie i drobiazgowo. Jednak bywały momenty, w których czułam natłok opisywanych wydarzeń. Tak jakby to miała być bardziej książka historyczna aniżeli powieść z historią i polityką w tle. Nie umiem tego klarownie wyjaśnić. Muszę tu, gwoli ścisłości, zaznaczyć, że historia Europy na początku ubiegłego wieku została przedstawiona z perspektywy bohaterów różnych narodowości. Dzięki temu łatwiej nam zrozumieć niektóre decyzje postaci. Niemniej uważam, że tło historyczne przytłoczyło całą resztę.

Prawda jest taka, że lektura zaczęła mnie tak naprawdę wciągać dopiero pod koniec… Akcja nabrała tempa, narracja poruszała się w przyspieszonym tempie, ukazując dzieje bohaterów rok po roku. Niestety nie wiem, czy książka obroniła się na tyle, żebym sięgnęła po jej kontynuację, czyli „Wszystkie marzenia świata”.

Zdaję sobie sprawę, że moje dzisiejsze wypociny są nieco chaotyczne. Przepraszam za to i obiecuję poprawę. Za moje wytłumaczenie niech służą moje – równie chaotyczne – odczucia po lekturze wyżej wspomnianej książki.

Ocena: 4/6