Maria Ulatowska, Prawie siostry

Dziś nie będzie "standardowej" recenzji, tylko krótka wzmianka o książce, którą skończyłam czytać kilka dni temu.

Na okładce znajdziemy takie oto informacje:

Po ukończeniu liceum Leksi, Teo i Luśka, czyli Aleksandra, Teodora i Jolanta, trzy przyjaciółki z tej samej klasy, postanowiły, że bez względu na to, jak potoczą się ich losy, będą się spotykały co pięć lat w umówionym miejscu, zawsze tego samego dnia. Każda opowie wtedy, co się wydarzyło przez ten czas w jej życiu. A dzieje się wiele, jak to w życiu. Pojawia się pewien mężczyzna, jest więc miłość, odrzucenie, tęsknota, ból po stracie najbliższej osoby, zdrada, wybaczenie… Ale czyż z tym wszystkim nie poradzi sobie prawdziwa przyjaźń? Ta największa, trwająca przez lata…

Osadzona w trzech planach czasowych opowieść o wielkiej próbie lojalności, wierności i pamięci; o wartościach, dla których czas jest najtrudniejszym sprawdzianem.

 W tle – Bydgoszcz i Gdynia oraz pewne schronisko dla zwierząt i kilka futrzastych czworonogów.

I teraz tak: generalnie książka nawet mi się podobała. Język prosty, dopasowany do bohaterów. Pomysł na samą fabułę ciekawy, ale z jego realizacją nieco gorzej. Już tłumaczę, dlaczego. Wymienione na okładce trzy plany czasowe wcale nie są w tym przypadku dobrym pomysłem. Bodajże do połowy książki (jak nie dalej) nie mogłam się połapać kto, z kim i dlaczego. Z tego, co zdążyłam sprawdzić w sieci, nie ja jedna miałam z tym problem. Troszkę za dużo było tam też zbiegów okoliczności - bohaterowie cudownie spotykali się "po latach" w odpowiednio dopasowanych życiowych momentach. I jeszcze główny wątek: trzy przyjaciółki i jeden mężczyzna. Gdyby ten mężczyzna jeszcze był wart tej uwagi, jaką mu poświęcały...

Mimo tych wszystkich mankamentów klimat tej powieści mi odpowiadał. Pani Ulatowska pokazuje, że nawet, gdy popełnimy wiele błędów, to może nas jeszcze coś dobrego czekać w życiu.

Wiem, nie jestem konsekwentna w swojej ocenie, ale piszę tak, jak czuję...

Grubość książki: 2,30 cm